Brandweerman in hart en nieren
Tijdens de korpsavond van Deventer in juni dit jaar was het eindelijk zover: René Schipper kreeg zijn oorkonde voor dertig jaar brandweerdienst. In die jaren heeft hij veel gezien en gehoord. In Zwolle, later in Brabant-Noord en nu in Deventer. Hij vertelt graag zijn verhaal. Over kansen pakken, veranderingen, teleurstellingen en doorpakken.
René startte in een voor korps Zwolle emotionele tijd. In januari 1992 kwamen twee brandweervrijwilligers om het leven tijdens een inzet in de binnenstad. Op één van hun plekken nam René plaats in april van dat jaar, in blusgroep 374 Wipstrik. “Ik kwam van de bedrijfsbrandweer in Wapenveld, gemeente Heerde. Door mijn ploegendiensten bij mijn hoofdwerkgever Berghuizer Papierfabriek had ik doordeweeks veel tijd en werd ik dus regelmatig gebeld voor extra diensten. Zo kwam het dat ik vanaf 2002 als beroeps in dienst kwam van brandweer Zwolle. De duikopleiding volgde ik in Deventer, want die papieren had ik als vrijwilliger nog niet. Ook deed ik naast de brandweer nog veel. Ik was onder andere lid van de OC, personeelsvereniging de ZBV, hielp mee met het organiseren (en lopen!) van enkele keren Roparun, de organisatie van opening kazerne Marsweg in 2007 en was twintig jaar ademlucht medewerker.”
Onwel tijdens een inzet
Ruim dertien jaar geleden kreeg René last van hartritmestoornissen. Niet ernstig, niet erg belemmerend, maar wel een mogelijk probleem tijdens inzetten. René kreeg een aantal cardioversies en twee ablatie operaties gehad en kwam na herstel terug naar de 24-uursdienst. “In aanloop naar die periode maakte ik verschillende keuzes: een scheiding, een nieuwe relatie en verhuizen naar Brabant. Toch heb ik al die tijd gezegd: mijn werk is in Zwolle en daar ga ik 100% voor. Voor mij is het Tweede Loopbaanbeleid niet aan de orde, dat geldt voor collega’s die vanaf 2006 in dienst kwamen. Ik kan nog gebruik maken van het FLO overgangsrecht. Toch betekent dat niet dat je, dus ik ook, dan meteen thuis kunt of wilt zitten. Nadat ik 2018 onwel werd tijdens een uitruk in Wijhe ben ik me wel meer gaan beseffen om verder te kijken en mogelijk iets ander te willen doen. Verder kijken in de organisatie. Ik keek dus om mee heen naar kansen die ik kon pakken, achteraf gezien soms wat later dan misschien handig was.”
Deventer en Brabant
Al in 2019 werd de vraag gesteld wie diensten in Deventer wilde draaien. “Die kans greep ik aan in ‘het jaar van de verbinding’ voor Veiligheidsregio IJsselland. Een keuze voor een andere werkomgeving, een nieuwe uitdaging en energie én het scheelt vanaf Brabant (René woont in Berghem) heel wat kilometers ten opzichte van Zwolle. Ook wilde ik graag breder kijken in de organisatie. Helaas werd die kans me de kans toen niet gegund en bleef ik in Zwolle werken. Bij de start van de coronacrisis in 2020 adviseerde de toenmalige bedrijfsarts van IJsselland dat ik vanwege mijn hart in een risicocategorie viel, omdat ik tijdens de uitruk geen 1,5 meter afstand kon waarborgen. Ik mocht geen repressieve werkzaamheden meer doen tot einde corona, thuiswerken was de optie. Maar repressief is dat wel lastig en als ademlucht medewerker ook niet handig. Mijn cardioloog en de bedrijfsarts van Veiligheidsregio Brabant-Noord vonden dat ik gewoon kon gaan werken. Zij belden mij regelmatig met belangstelling om te vragen hoe het met ging. Het was een rare tijd, in omgeving van Brabant gingen ze er verantwoord mee om. Uiteindelijk mocht ik voor werkzaamheden weer naar de kazerne, maar niet repressief. De kleine klusjes voelde niet goed en zorgde ervoor dat ik om me heen ging kijken. De tijdelijke functie als Oefencoördinator/instructeur in Brabant-Noord kwam daarom als geroepen. Via detachering ging ik aan het werk.”
Oefen coördinator en Instructeur in Brabant
Sinds 2019 werkt René als instructeur in Brabant-Noord. “De organisatie was voor mij al bekend, omdat ik bij de vrijwilligers in Berghem meedraaide. Natuurlijk miste ik soms het vertrouwde Zwolle wel, daar heb ik bijna dertig jaar gewerkt.” Aan de tijdelijke functie als oefen coördinator kwam in november 2021 een einde. In Brabant-Noord was geen zicht op een vaste functie, vanwege het in ontwikkeling zijnde programma vakmanschap. Volgens afspraak vanuit detachering keerde René terug naar IJsselland. “Die overgang was minder soepel. Tijdens mijn detachering zijn er enkele wijzigingen in Zwolle geweest, bleek achteraf. Mijn plek in de ploeg was anders ingevuld. Ik kreeg wel de keuze om in Zwolle of in Deventer mijn repressieve diensten voort te zetten. Gezien mijn eerdere keuze heb ik voor Deventer gekozen.”
Van vader op zoon
René is niet de enige ‘Schipper’ met brandweerbloed. Zijn zoon Calvin zat vanaf zijn elfde bij de jeugdbrandweer. Vanaf zijn achttiende ging hij als jeugdleider door en werd hij ook vrijwilliger in Zwolle. René vertelt: “Met veel enthousiasme heeft hij redelijk gaten in het rooster weten op te vullen. Net zoals ik dat deed in mijn vrijwilligere periode. Ook heb ik met Calvin zijn eerste 24-uursdienst mogen draaien. Hoe mooi is dat: vader en zoon! Calvin woont nu in Berkel-Enschot (Noord-Brabant) en zit daar bij de brandweer, dat maakt me ontzettend trots! Het is nog steeds jammer dat we onze Zwolle-tijd nooit samen hebben kunnen afsluiten door bijvoorbeeld samen een laatste dienst te draaien.”
Kennis overdragen
Zijn kennis over het brandweervak draagt hij graag over aan (nieuwe) collega’s. Basisprincipe van brandbestrijding, opleiding manschap 2.0 en bijscholen van het huidige personeel. In verhalen, in zijn werk als instructeur én via het werken in twee regio’s. “Kijk over regiogrenzen heen! Ik heb veel dingen vanuit IJsselland meegenomen naar Brabant-Noord, zoals ons intranet. Tegelijkertijd kan IJsselland volgens mij ook ideeën opdoen van hoe ze in Brabant omgaan met afgeschreven spullen. Als we het landelijk compacter maken en beter om ons heen kijken is er veel te winnen. Collega’s kan ik alleen maar meegeven: blijf om je heen kijken en volg je hart. Dat neem ik zelf letterlijk, want als ik weer eens een hartritmestoornis heb, wordt mijn dag meteen anders. Dat belemmert me niet, maar laat me juist kansen pakken en zien wat belangrijk is.”